viernes, 25 de abril de 2008

poesia salvaxe, gracias...

É absolutamente imprescindible facer publico o agradecemento a todos os que participaron nesta semana Salvaxe de Poesia Encarnada.
Aos que nos axudaron a facer realidade: Maxi e Dani, a súa amabilidade e disposicion, a súa logistica de barricada, a inmediatez das súas solucións, fixeron posible a actitude xenerosa dos poetas.
Estes, empezando por Marcos Lorenzo, xestor municipal escelente, poeta e amigo, todo un luxo no proceso de materializacion e conclusion do proxecto.
Maria Lado, Lucia Aldao, Victor M. Diez, amigo entrañable, David gonzalez,
O Leo, Estevo Creus, camilo Franco, e Carlos Oroza e Carlos Rivas, manuel cortes, todos, connosco incluídos, gozamos dunha polifonia de voces libres, tenras, rabiosas, xenerosas, insurrectas, irredentas, ousadas e valentes que hau feito destes dias un acontecemento cidadán cuxa transcendencia, cremos, escápallenos.
Grazas a todos pola salvaxe poetica da vida que nestes dias fíxose patente, en voo rasante e solidario.

martes, 22 de abril de 2008

principio y fin de la semana encarnada




MANIFESTO POÉTICO A poesía encarnada Algunhas consideracións A poesía está na rúa. Hoxe baixámola ata este cascallo do esquecemento, para que se airee. Facía tempo que non saía, que non sabía que facer coa súa vida; a poesía está na rúa, virán vela moitos que a esqueceron, moitos que crían que morrera, que a tiñan enterrado de noite nun cantil de cartón pedra, sen mar e sen gaivotas. Pero non morreu, atópase ben, preparada para este século tempestuoso, está á espera, se non que non viña, díxonos, para non dicir nada que non viña; por iso quere dicir algo non tan novo, algo parecido a unha bala ou un coitelo. Non quere longas sapos e serpes, díxonos, iso xa está dito. Xa está morto, o veleno xa matou aos nenos, deixounos cegos e mancos e xordos e negros e mortos. Os nenos xa están mortos e os diaños se pancean ao sol como pingas de mercurio, escurridizos. A poesía baixou a este vertedoiro para darlle unha lección aos demos secos, vainos a descolgar das cordas e vainos a tirar no cubo da roupa sucia para que span que non os necesitamos, que sen eles poderiamos vivir perfectamente, polo menos este ano. Os demos sábeno, por vellos, e están tremendo de frío, fan que tremen cando amence, como si a luz molestáseos, pero menten, eles non poden tremer porque non teñen frío, nin corazón nin vergoña. Os demos non soportan a luz nin a palabra na rúa, non queren saber nada da palabra porque o seu reino é o ruído, están cheos de ruído, fan ruído para que pase o tempo sen sentilo, parece que están en silencio pero fan ruído cos seus pensamentos, cos seus mandamentos amárgannos o día, pásanse as noites amargando o soño dos nenos coas súas leis de trapo, marchitando flores coas súas mans de lija e debuxando grises corazóns de pedra. A poesía sabelo, por iso baixou á calel coa, palabra a punto, afilanda, perfecta, apenas balbucea pero xa soa, vai tomando voo, xa está no aire e soa: todos somos o mundo, o tempo é noso. As palabras levántanse sobre os cascallos porque as cidades non están só feitas de ladrillos, as palabras levantan as esquinas e fan que as prazas sexan íntimas. As cidades están feitas de dor e de alegría, de ausencias e de infancias, de regreso e despedidas, de fracasos e de bicos. Como non ver na palabra a argamasa que constrúe as rúas dos nosos corazóns, non é a palabra o lastro sobre o que os nosos pasos esculpen o mapa dos días?
Guillermo Ferrández e Juan Carlos Valle



poema de los adioses

Como te decía...
en este lugar en celo,
donde las aldeas son comestibles
y alimento favorito de la lluvia mas antigua,
caldiño pra sorber quente
como cando fago o amor co meu amor salado.
Donde las grúas en extinción
picotean los dorsos de los certificados de mala conducta,
Te digo,
Aquí la poesía no corre peligro alguno
de ser sumida en la nostalgia
ni convertirse en meliflua y ridícula criatura,
ni dulzona entelequia,
ni coñazo sofisticado, o primoroso astió,
Como te digo, asombrosamente aquí los poetas
adoran la vida, sus calles, la amistad, las barras
navegables de los bares, y dejan en paz sus bellos poemas,
dejan que vuelen en el maravilloso cielo de los humanos que hablan.
Como te digo,
no se donde estoy exactamente,
pues aquí el Este y la espuma,
el Norte y el Viento, La hierba y la risa,
Se aparean sin descanso.¡ Es algo extraordinario!.
Con los poemas en los dientes del alma,
los bolsillos rotos,
Las esquinas se desdoblan
y te ofrecen amables saludos como si te conocieran de siempre.
Las casas fondean con sus mejores castillos de popa,
Estoy emocionado.
Camino hacia el centro y siempre estoy en el corazón
apasionado de la periferia.
Aquí los poetas adoran las palabras,
y a sus portadores: los parados, los sabios, los delincuentes,
las orfebres, las incansables soldadoras, los costureros, las ociosas,
los vagamundos, las rebeldes, insurgentes e insurgentas, las que mecen,
los que acunan,
los que se esfuerzan generosamente por tocar lo menos posible
la naturaleza de los besos, los labios de los arboles, las orejas azules
con sus bocas de riego, estas, si les echan una mano siempre,
para que escuchen el infierno.
Aquí las palabras y las cosas,
se aparean sobre sonrisas soleadas,
Y como animales salvaxes y domésticos
se desdoblan como nosotros,
en la punta de las lenguas, humedeciendo los labios políglotas
hasta que los mismísimos dedos se mueren como peces.

No se donde estoy exactamente,
pero aquí me quedo,
para regresar sin prisa.

Mira, como te mojo la distancia,
Sin ir mas lejos, las plazas arboladas de estraperlo,
se llenan de bukunines y malatestas,
con las manos repletas de ternura, y la mecha encendida.
En alta voz se ignora el poder en todas sus facetas, toxicas y asépticas.
Mas allá en la noche, muchachas irredentas, trenzan redes
de mortal eficacia con sus voces de palpito,
ciscan cabos y maromas, transparentes,
para izar las anclas que cada uno considere.
Son muchachas a las que no le alcanza la miseria de la abundancia.
Oriundas de costas mortales,
las dos aladas de una fe adorable
que la rentable miseria
blasfema sin pausa.
Mas tarde, como son los días,
un hermano humano,
deambula como un nómada afgano
bautizando y subvirtiendo, los negocios y comercios,
gordos, glotones satisfechos, rincones en ruinas,
escombros dorados,
zanjas, si, zanjas descarnadas,
y así súbitamente todo se torna
un campo enamorado de combate, por supuesto
solo cuerpo a cuerpo.
En la misma favorable derrota, David
cuida a todos los desgraciados goliats ,
pues no hay nada que un hombre no pueda hacerle a otro hombre.
Y silbando con su voz acarrallada
funde los barrotes hasta tocarte el cielo de la boca.
Te digo, que esto es algo para mimar de boca en boca,
Súbitamente con la cadencia de un home dos pes a os bikos.
estevo estiva la ternura en las oquedades
de todas las sentinas del llanto. Y los enormes mercantes de la pena
ladran mansamente
sin que nadie le toque los cojones.
Y aun en este enorme dia de los dias
Una voz repercute gaita en un aullido,
y los niños salen de las paredes de mama
y corren detrás de sus divinas enseñanzas,
donde en un instante se doctoran
en la búsqueda de islas del tesoros
hasta en su mierda favorita.
Y ahora, un dramático demiurgo suena como telúrica caricia
y ya la fiesta alcanza
la gozosa manía de ser, maldita sea, buenos.
Y la bendita mala suerte
nos vuela la fe.
Y sus voces curan
con silencio crudo hasta el alma de las piedras.
Como te digo,
no se donde estoy
pero me quedo.
para regresar despacio, muy despacio,
como cuando te hablo
desde tanta cariñosa distancia
con las yemas
del mar
en llamas.


lunes, 14 de abril de 2008

HOY, 14 DE ABRIL, ESTEVO CREUS A LAS SEIS DE LA TARDE.

OBRADOIRO DE LINGUAXE POÉTICA E MANOFACTURA

(Estevo Creus Andrade)

Introducción

O obradoiro que aquí presentamos parte do suposto da existencia dunha linguaxe ou millor, dunha metalinguaxe que estaría nas bases de toda creación artística e que sería o elemento unificador dos distintos eidos da creación. Falamos pois, de “ollada” ou “posicionamento poético” (linguaxe poética) que logo vehiculizarase e transformarase en función do medio elexido (vídeoimaxe., pintura, música, poesía,etc.) e por suposto, da linguaxe e restriccións propias de cada un deles .

Neste obradoiro pretendemos traballar a poesía dun xeito molar, dende o desenvolvemento da creatividade artística (posicionamento ou metalinguaxes) pasando pola construcción poética escrita (poesía ) así como polos seus distintos eidos: poesía da experiencia, poesía do coñecimento, poesía e humor, etc.

obxetivos

Serían 3 os obxetivos fundamentais deste obradoiro:

  1. Estimular a capacidade creativa dos alumnos/as
  2. poñer en relación os distintos eidos artísticos e abrir as posibilidades de posicionamentos para a escrita (construcción poética ao traveso da imaxe, da música, etc.)
  3. fornecer e potenciar nos alumnos/as as capacidades para a construcción poética nos distintos ámbitos e estilos da escrita.

Programa

O Obradoiro desenvolverase en 3 sesións de 3 hora de duración. As sesións sempre serán de carácter lúdico e participativo e en todas elas se traballarán os seguintes aspectos:

  1. estimulación sensorial/conceptual
  2. metalinguaxes
  3. xeitos e formas de construcción poética escrita (recursos poéticos: metáforas, ritmo,etc)
  4. Construcción individual/colectiva e recitado

secuencia

Aínda que todos estes aspectos estarán traballandose continuamente , cada sesión fará máis fincapé nalgun deles:

Primeira sesión. Metalinguaxxe. Título: “Un ollo para unha teoría óptica”

Segunda sesión. A construcción poética. Título:”a palabra é un andamio para a palabra andamio”

Terceira sesión. Poéticas diversas. Facer poesía ou desfacérmena?

Material requerido:

Televisor e lector de dvd se é posible. *Non imprescindible.


Datos biográficos do autor

Estevo Creus (Cee,1971), foi membro fundador da editorial de poesía Letras de Cal e do grupo de teatro Talía. Como poeta ten publicados os seguintes libros: Poemas da Cidade Oculta. Edicións xerais de Galicia (1996) Areados. .Premio Miguel González Garcés da Deputación de A Coruña. Diputación de A Coruña (1996) Teoría do Lugar. Premio Eusebio Lorenzo Baleirón (1998). Edicións de O Castro (1999) O Libro dos Cans. Versión en disquet de Retagarda Edicións (2000) Decrúa. premio de poesía Fiz Vergara Vilariño Edicións Espiral Mayor. (2003) Facer merzbau. Non Ou edicións (2007). Tamén ten publicados os relatos: E a catro patas quilómetros. Premios Pedrón de Ouro. Edicións do Castro (1994) Alguen Matou a Bambi. Recollido en “Historia da Pusilaminidade e catro contos máis”.Casa da Xuventude de Ourense (1996) e realizado artigos e colaboracións en revistas como “O Monografías” , “Dorrna”,etc. No ámbito das artes plásticas destaca o seu poemario experimentall “O libro dos cans” (versión en disquete e papel) onde se mistura a poesía coa pintura e a construcción de máquinas, así como a súa participación no proxecto de poesía visual “Translítera”.

jueves, 10 de abril de 2008

el caso de MELISSA PATIÑO

ladrilio - el caso de MELISSA PATIÑO


Desgraciadamente crece en el mundo el dolor a cada rato
crece a treinta minutos por segundo, paso
a paso,
y es la natureleza del dolor, dolor
dos veces,
y es la condicion del martirio, carnivora voraz,el
dolor dos veces,
la funcion de la hierba purisima, el
dolor dos veces.
la razon de ser, dolernos doblemente.

(de Gesar Vallejo, de memoria, tal como me duele...)

PoesíaDigital

PoesíaDigital

AQUI INFORMACION SOBRE A POESIA GALEGA ACTUAL

outro poema de ESTEVO CREUS:








Logo, voltaba á casa.

Un tigre azul esperábame contigo, e ós poucos, iámolo soterrando de vagar, entre canción e canción, entre baile e baile; deitándolle a area nos ollos e nas patas, esperando a que medrasen mapoulas entre os dentes ou a que caese enfermo de tanta marea sen chuvia.

SOMOS

COMA DOUS NENOS TRISTES

NO MEDIO DAS ORTIGAS

ATRAPANDO CASCARRUBIAS E SALTÓNS

DETRÁS DAS PERSIANAS

MENTRES TODOS DORMEN

NA VENTÁ DA CASA

ATRAPANDO CASCARRUBIAS E SALTÓNS

COS OLLOS PECHADOS

ONDE CASE QUE É IMPOSIBLE

QUE SE REFLICTA A LÚA.

OBRADOIRO DE POESIA DAS MAUS DE ESTEVO CREUS

LOS LUNES 14, 21 Y 28 DE ABRIL DEL 2008

OBRADOIRO DE POESIA A CARGO DE ESTEVO CREUS

Quero

que vos caian na cabeza

un par de tigres.

Que vos anden pola boca todo o día

que vos resoen na cara

que penetren nos vosos ollos

e non saibades por que.

Que vos cansen

que vos abafen

que vos farten

que vos saian da memoria

máis profunda

quizais ás doce en punto

cando ninguén o espera.

Quero que vos caian na cabeza

un par de tigres

así de dolorosos.

ESTEVO CREUS, NOTICIAS ENCENDIDAS






A partir del próximo lunes, día 14, inclusive, tendremos con nosotros a ESTEVO CREUS, y su taller de creación poética. Seran tres Lunes intensos y llenos de creatividad.
UN OBRADOIRO QUE FARA DA PALPEBRA, O QUE É, A PEL DO MUNDO.

Datos biográficos do autor

Estevo Creus (Cee,1971), foi membro fundador da editorial de poesía Letras de Cal e do grupo de teatro Talía. Como poeta ten publicados os seguintes libros: Poemas da Cidade Oculta. Edicións xerais de Galicia (1996) Areados. .Premio Miguel González Garcés da Deputación de A Coruña. Diputación de A Coruña (1996) Teoría do Lugar. Premio Eusebio Lorenzo Baleirón (1998). Edicións de O Castro (1999) O Libro dos Cans. Versión en disquete de Retagarda Edicións (2000) Decrúa. premio de poesía Fiz Vergara Vilariño Edicións Espiral Mayor. (2003) Facer merzbau. Non Ou edicións (2007). Tamén ten publicados os relatos: E a catro patas quilómetros. Premios Pedrón de Ouro. Edicións do Castro (1994) Alguen Matou a Bambi. Recollido en “Historia da Pusilaminidade e catro contos máis”.Casa da Xuventude de Ourense (1996) e realizado artigos e colaboracións en revistas como “O Monografías” , “Dorrna”,etc. No ámbito das artes plásticas destaca o seu poemario experimentall “O libro dos cans” (versión en disquete e papel) onde se mistura a poesía coa pintura e a construcción de máquinas, así como a súa participación no proxecto de poesía visual “Translítera”.



autopoetica

I

Supongo una memoria no hablada de las cosas. Y a ese hombre que recoge como un golpe toda su inconsciencia de cetáceo y que le duele. Filogénesis y ontogénesis o teoría de lo no dicho.

Ese Bigbang injerto en las escamas.

Como forma, me interesa la capacidad de la palabra para hacerse sueño o herida y entonces muere o mata su linealidad. Como la costa abrupta de mi nacimiento allá en Fisterra: En fin, se despoja.

Porque no existe la memoria del mundo

Tan solo el golpe.

II

O entender que la única caja posible es el cuerpo. No puedo hablar o comprender la acción sin su referencia constante. ¿Dónde si no nace mi brazo?¿Donde si no residen todos los efectos del mundo, y se reside?. En algún lugar, pues, la interacción se hace carne y se deshace en carne. Areados. Encontrar ese lugar exacto de lo sentido sería encontrar en realidad todo lo que fue, es, y todo lo posible

o lo contrario.
Como forma la palabra se hace imagen o metáfora de un espacio para definir los cuerpos, y como cuerpo su lenguaje es analógico

y se esculpe.

O en la arena

III

O quizá la palabra es la única forma posible de mirar el mundo. Me interesa en si misma. Toda ley física no es más que una excepción y como científico es posible inventar los fenómenos en la construcción de una ley unificadora. La ciencia aunque no lo crea es pura metáfora y la poesía aunque no lo crea, quizá sea la única ecuación posible para el ruido.


Como forma la palabra es un laboratorio de cuerpos, acciones y cubetas con los que recoger la lluvia.

Porque los cuerpos cuando caen hacen ruido.

Teoría del lugar

o caja

para llenar de plumas.

IV

O puede entenderse que algo pueda definirse no por él sino también por el lugar que lo sujeta o escenario .Me obsesionan los espacios. Descubrir el paisaje es encontrar lo invisible de un proceso en resaca y que se muere. Nada es causa y todo es consecuencia. El territorio, el mar, los hombres-animales y los bichos son resaca. Como habitantes de una ola e una ola.

Como forma la palabra descubre no como palabra sino como la película de una asa . .Desvelar lo invisible no es más que fotografiar el linde donde el ojo se sujeta.

Teoría descriptiva o sílex de los caminos.

Clavar una estaca en la marea

V

O quizá interese hablar del poder de las palabras. De cómo mi cuerpo es una palabra boca que me impide. Y de donde viene el texto o quien impone el texto. Interesa el capital como creador de narraciones y metáforas para una desposesión de la experiencia de un cuerpo. Decrúa.

Pues yo soy un linde entre las ficciones posibles, un barco varado en el arenal, un lugar flecha.

Como forma la palabra es palabra revuelta en narraciones. Me interesa esa capacidad de crear mundos paralelos y trampas para los ojos.

Su esencia de caballo de Troya en una

palabra boca que me impide.



La ciudad rinde tributo a la creación de diez escritores bajo el lema «A palabra encarnada»

La ciudad rinde tributo a la creación de diez escritores bajo el lema «A palabra encarnada»

La ciudad rinde tributo a la creación de diez escritores bajo el lema «A palabra encarnada»

La Semana de Poesía Salvaxe de Ferrol acercará al público la obra de los creadores

miércoles, 9 de abril de 2008

Sylvia Plath

: : : : : Sylvia Plath : : : : :

Sylvia Plath
Canción de amor de la joven loca

" Cierro los ojos y el mundo muere;
Levanto los párpados y nace todo nuevamente.
(Creo que te inventé en mi mente).

Las estrellas salen valseando en azul y rojo,
Sin sentir galopa la negrura:
Cierro los ojos y el mundo muere.

Soñé que me hechizabas en la cama
Cantabas el sonido de la luna, me besabas locamente.
(Creo que te inventé en mi mente).

Dios cae del cielo, las llamas del infierno se debilitan:
Escapan serafines y soldados de satán:
Cierro los ojos y el mundo muere.

Imaginé que volverías como dijiste,
Pero crecí y olvidé tu nombre.
(Creo que te inventé en mi mente).

Debí haber amado al pájaro de trueno, no a ti;
Al menos cuando la primavera llega ruge nuevamente.
Cierro los ojos y el mundo muere.
(Creo que te inventé en mi mente).
"

jueves, 3 de abril de 2008

CHUS PATO lee sus poemas

RECITAL DE
CHUS PATO
LUNES, 7 DE MARZO DE 2008
a las siete (19 h.) de la tarde
DENTRO DE LAS LECTURAS DEL CLUB DE POESIA
BIBLIOTECA MUNICIPAL
DE FERROL

Noticias de CHUS PATO y poemas

Ficha do autor





o exterior do poema: a súa estatura, a cor dos seus ollos, o sexo ao que pertence; cándo
come, durme, camiña
é diferente a cando dicimos: pensamento, eu, conciencia?

existe un interior/exterior do poema?

todas estas palabras (intelecto, mente, razón... ) pertencen ao interior?

é privada a lingua que o poeta utiliza cando configura
o interior do poema?
existe un exterior?
é privado?
a linguaxe é un labirinto de camiños
un tráfico




unha voz interna, escoitamos esa voz particular; agardamos ordes, agardamos instruccións
desa voz interior

pero unha voz adentrada componse de todos os textos escritos, lidos por eses ollos-voz, de
todo o que levamos falado, de todo o que non é verbal (audible)


agardamos ordes, é así como escribimos?


dicimos é un poema inspirado
escoitamos a súa voz (a do poeta)
agardamos ordes, instruccións desa voz reclusa, inspirada, do poeta






damos gracias á deidade por esta concordancia entre o símbolo e a cousa, entre a linguaxe
e as cousas

**
alguén máis ca min podería sentir esta dor?
é privada a linguaxe na que expresamos os nosos sentimentos?
é privada a lingua na que escribo?




os cisnes, non están




vai demasiada calor





LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...